...Ölümcül!
ölümcül şiirini kusuyorsa şair
keşfe çıktığında dinamitlenmiş koyakları
kim bilir kaç sıkımlık
can telaşında kuruyan havzaların
belli ki verilmiştir mola deli tutkuya
dinleniyordur veya
düşüyordur kalem
kabuk tutmuştur yara
dipsiz hıçkırıkları andırır
serseri bir rüzgarda bileniyordur hançer
yazılmamıştır henüz
toplu katliamdan hükümlü son dizeler
geç kalır lakin ayak direyen şairin Azrail’i
tuzak bir izleği sürer içindeki kızıl nehir
lanetlenmiş çığlığa dönüşürken son dua
zincirli bir kekemelikten icazetlidir şiir
jiletlenir derin susku
ahrazlığa çekilir mülteci bıçağı dilin
idamlığın son arzusu kadar derin ağlar bıçak
abdestsiz definlerin
yasını tutmaktır artık konuşmak
ya öl şimdi şair
sus ebediyen
sessizce şakıyarak doğumu bekle ya da
ölü bir cenin doğurmaktan iyidir susmak!
(24 Şubat 2005) – “Şiirle Monogamik Sevişmeler” Dosyasından
Naime Erlaçin
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|