Kırılsın Bu Zincir!
bir ayağım kuzey
bir ayağım çıkmaz yarıkürede
çaresiz ikindilere verdim odalara sinmiş ezgileri
kan çiçekleri büyütüyorum
gönül ağrısıyla harlanan vicdansız bir ateşte
seni bana bırakmadılar çocuk!
hayata bırakıldın öylece
bir tek şiirimiz var şimdi
tutunacak son dal, en kısa köprü ruhlarımıza
çünkü yokuş ve dar
çünkü çok uzun öteki yollar
yar başına sürüldüm
ayağım ağır prangada
yırtık bir uçurtmayla avuçlarımda
kanadığım her dize
cehennem nöbetlerinde gecenin
bir adet “müebbet” yazıyorum hesabıma
derdin adı özlem
derdin adı ben
kırılsın bu zincir artık
nasıl kırılacak
nereden kopacaksa!
(16 Ocak 2004)
Naime Erlaçin
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|