[GooD aNd EvıL]

İle Bir Bağlaç Aramızda
Normal dışı bir yaşantıyı normalize etme çabası mı benimki? Ayrıntılara takılınca dağılıyor insan, bir adım öteye gidemiyor saplanıp kaldığı bataklıktan. Bataklık.. İçine çekiyor sürekli, tutunabilecek bir şey yok; bırakmalı. Dipte ne var bilmek uğruna anormal tutumlara normal savunmalar bazen yetmiyor. Gerçeklikten kopuş oluyor sanki o noktada. Ne ki gerçek? Dezorganize bir aşk değil mi bu? Kendinle hesabında bile içerdesin, kimin kazanacağı belli mi? Aşk kazanacak. Hadi canım.. Neye göre? Yaşantıları kar saydığında üzüntüde artı bir, cepte. Ya yaşanamayanlar, sahip olunamayanlar.. Sabır gerek deme. Gerek ama. Sonu olmayan soyut bir tutunuş, sabır nerde sınanır ki?

Nedir sevmek? Kendinden çıkan ve ötekinde kendi yansıman. Hadi orda sübjektifsin, ya üçüncü çoğul şahısların gözle gördükleri, orda objektif değil mi aşk veya sevgili? Öyle.. Söyleyemediklerini anlıyorsun da, ya söyledikleri? Onları duyduğunda nereye oturuyor içindeki aşk-ı hüma’da? Tekil bir yaşantıda hayalini kurduğun, elini tutup sıkı sıkı sarıldığın, bir var bir yok, ne olduğunu, ne duyumsadığını bilemeyen, sözde sevdalı ama sevdayı dürtüyle karıştıran bir aşk nesnesine sahipken, tutunma çaban sadece kendi farkındalığın ve hislerinken, üstelik bunları çarpı iki yapmayı güç bela becerirken aşkı aşkça yaşıyor musun?
Sor kendine ne istedin de yüreğin doyumda? Hazzı tattıran, ağza bir parmak balla suskunluğa bırakan sevgili mi karşındaki?

Doğrular ve yanlışlar paralel çoğu kez, hayat eşit şartlar sunuyor birlikteliğe. Her zorlanma elbette bir adım öteye götürüyor. Görmezden gelme, kazdığın kuyunun aleti iğne. Nerdesin şimdi, ya sabır dediğin yerde. Aşksın.. Aşıksın.. Zaten aşık olamamak sorun değil ki. Eksik yanında kalmadı, ruhunun diğer yarısı sevgilin varlığıyla tamamlandı, tamsın. Peki sevgilinin yarımlığını tolere etmeye ne kadar varsın?

İle bir bağlaç, ikimizin arasında. Hep gözlerin içinde duruyor ve durdukça da yazık ki sevda sözleri deli ediciliğiyle savruluyor. Dudaktan kalbe, hissedilenler iki kişilikse nasıl git dersin ki kendine. Zaten de gitme. Sen varsan, yüreğin ve güvenin sonsuz bir sadakat sunduğu ölçüde sevgili var. Zaten gitme. Süreçler gösterir gidilecek zaman yolun sonunu. O yerde belki tek, belki yine ile bağlacıyla birlikte, kibar ama çaresiz bir veda durur kapıda. Senden geçiyorsa aşk, köprüler kurmaya devam sevgilinin uğruna. Daha sağlam, olmadı daha da. Sonra her şey sıcak bir gülümsemeyle tam. Korkum; dilim varmaz söylemeye, kalmazsa verecek, yetecek sen. Korksun sevgili o zaman. Bitkin ve pişman, söylenecek söz, aşk olsun. Olsun. Senle yada sensiz, hayat sadece aşk olsun.

Tut tutabildiğin kadar gözlerinin bebeğini aşkla, ekle sabrı da, yollar uzun. Bir hayata ne sığar ki daha. Belki yarın yokuz, belki yarından sonra. Hayat, kozasından çıkmış bir kelebeğin yaşantısı kadar, her yeni güne yeni kanat çırpışıyla. Elde his var, kıymeti bilecek soyut bir his ve dilimdeki yansıman; sevgilim. Kim bilir ömür senle ne kadar bahşedilmiş. Yine zaman, yine kader karmaşan. Hayırlısı diyelim, dile pelesenk oldu ya zaman.

Kalemden kağıda sinen mürekkep kokusunda, döndüm şu ana ve varlığına şükranla. İle bir bağlaç ikimizin arasında, ekleriz öyleyse bize dair her cümleye. Yaşadığımız ölçüde, sorular ve sorgulara rağmen realiteyi yok saydım yada kendi realitemize inandım. İlahi adalet yolun sonu ne de olsa. Şimdide varım ve sende varsın. Ötesini boş ver, ötesi varlığımız kadardır.