Rosalina İle Akşam Gezintisi
Güneş uyku sersemi esniyor bir ağacın ardında.
Ve bulutlar uzanıp bürünüyor eflatun rengine.
Ay çıkıyor. Azalan bir Ay bu.
Diyorum ki: ”Saat epey geç oldu artık”
”Evet”, diyor Rosalina, ”bitti artık yaz”
Şimdiden sonra sonbahar her bir dakikada.
Ah, evet.
Gün kendi kendisinin gölgesi olmakta.
Ve güneş çizmekte zayıf bir Ay’ı
Ne ki burası hoş gene de,
gitmeden önce ayakta durmalı.
Yaşlandık, birden geliyor aklıma.
Biraz serince geliyor burası, Geyikgölü sokağı.
Ah, evet.
Mahzun ve gamlı oluyor her yıl
biterken yaz bu zamanlar.
Yılların onaylanışı geçiyor.
Hayatın takviminde bir yaprak dökülüşü.
On dakikada on yıl birden yaşlanıyorum.
Ve gökyüzü öyle karanlıklaşıyor, ve Ay sapsarı beyazlaşıyor.
Ah, evet.
Ve bir film gibi geçiyor hayatım.
Ne ki yalnızca aptalca şeyleri anımsıyorum.
Sonra bir bulut yutuyor Ay’ı.
Karşı koyabilme gücüm giderek azalıyor.
Diyorum ki: ”Rosalina, iyisi mi dönelim geriye.
Yaşlılığımı da göz önünde bulundurmalı bundan böyle.”
Ah, evet.
Diyor ki Rosalina: ”Biliyor musun -
seviniyorum geldiğinde sonbahar.
Beni her zaman güçlü ve sevinçli kılmıştır.
Sanki duruyorum bir saat gibi yaz geldiğinde.
Sonbahar renklerinin ısısı ve kıvamı var –
Her seferinde yeni doğmuş hissediyorum kendimi! ”
Ah, evet.
Düşüyor ağır taşlar yüreğimden.
Düşünsene Rosalina benim karım!
Hayli hafifliyor bacaklarım.
Uçmadan hemen öncesi gibi duruyorlar ayakkaplarımda.
Takımyıldızları görünüyor kentin ve ülkenin üstünde
Gece genç daha, dünya yeni henüz.
Ah, evet.
Neden bakmalı geçmişe geleceğe bakmak daha iyiyken?
Ben ve Rosalina Büyükayı takımyıldızıyla dönüyoruz eve.
Ah, evet.
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|