[GooD aNd EvıL]

Arkadaşımın şiiri

İlk çamurdan pasta yaptığımda beş yaşındaydım.
Kiremit tozuyla, özene bezene süslemiştim üzerini
İsmimizin baş harfleriyle.
Annem farkına varmamıştı ama,
Ben sevgimi de katmıştım “yenmez” dediği bu pastaya.
Buna karşılık sen papatyalardan taç yapmıştın bana.
Hala saklarım küçücük ellerin,
Koca bir yürekle işlediği,
Masumane beyaz gelinciği.
Sen kalaycı amcanın dükkanında olurdun gündüzleri,
Ben seni beklerdim.
Tıpkı annemin babamı beklediği gibi.
Bir defasında bir kaşık vermiştin bana.
Her karardığında dükkana gelmemi,
Böylelikle beni daha sık görebileceğini söylemiştin.
Kararması için bir gün boyunca suda beklettiğim olurdu.
Çünkü sonunda seni görmek vardı.
Taşındığımız o günü yas ilan etmiştim.
Her yıl yasını tutarım bu masum sevdanın.
Şimdi düşünüyorum da,
Kararmış yüreklerde ışıldar mı ki yeniden,
Kalaycı amcanın parlattıkları gibi acaba!