[GooD aNd EvıL]

Güle İle Akşam

belli belirsiz, duygular içinde tanıştım oğlumla,
kabullenmekle, kabullenmemek arası,
içimde, tarifsiz bir sevinç,
içimde, belli belirsiz bir hüzün,
kalbimde sevdiklerime ait hayatları taşırken,
bir kenara çekti bütün duygularımı ve kalbim oldu,
artık o taşıyor her şeyi, ümitlerimi hayallerimi,
sildi beni benden, aldı yüreğimi elimden ve kendi oldu…

gök mavisi gözleri, altın ve toprak karışımı saçları,
birde tatlı dili yok mu? dünya o’nun, o benim…
baba demesi için, o kadar uğraştım ki,
ben baba diyorum, o anne diyor,
baba, anne, baba, anne, baba,
bağırıyor; anneee…

ve sonra, tam ümidimi kesmiştim ki,
üzüldüğümü anladığından olacak babaaa diye seslenmeye başladı.
Allah’ım ne kadar güzel, ben ona baba olmaya layık değildim ama o bana, baba diyordu.
saçlarını babamın elleriyle okşamak isterdim,
babam gibi bir baba olmayı isterdim.
çok zor, çok zor…

bana verdiği en büyük hediye ise Allah demesiydi,
evet, onu ve beni, zerre ötesinden sonsuzluğa her şeyi,
yaratıcıya alemlerin Rabbine seslenişiydi,
Allah deyip bağırmasıydı, Allaaah…
bende can diyordum, kurban olayım sana,
kurban olalım, bizi, bize veren Allaha…

Allah’ım, ne dir bu? arada bir stres yapsa da,
böyle bir stres giderici, mükemmel…

henüz on sekiz aylık,
çıkıyorum evden, arkamdan ağlıyor,
bende, bende diyor, bakkalı öğrenmiş,
birde komşunun kızını, abla diyor ona ve oğlu alperen,
Alpeen, Alpeen onlara gitmek istiyor.
okul diyor, naylondan bir çantası var,
kollarını takıyor, atıyor sırtına, okula diyor, okula…

evden çıkıyorum, oğlumu kapının ardında bırakıyorum,
ağlama sesi beni terk etmiyor, hala kulaklarımda,
ne mi ifade ediyor? dedim ya, kalbim onun,
üzüldüğü zaman üzülüyorum…

onu anlatmıyorum, anlatmaya çalışmıyorum,
sabah kahvaltım o benim, öğlen yemek yemiyorum, akşamı bekliyorum,
balım, yağım, her şeyim…

annesi öğretmiş ona, akşam diye,
ağlamıyor artık,
akşam döneceğimi biliyor, bilinmez akşamlar olsa da,
hoşcakal oğlum diyorum, akşam diyor, evet oğlum akşam,
el sallıyor güle diyor,
peşimde dolanıyor,
akşam, akşam, evet oğlum akşam,
ağzından çıkan son kelimeyle, benim hüznüm,
güle,
onun ümitleri başlıyor
akşam …

‘Oğlum Ahmet Erkut’a’