[GooD aNd EvıL]

Şeytana; Defol! ..

kurduğum hayaller suya düştü,
isterdim bir defterim olsun,
ve bütün sayfaları boş kalsın,
tertemiz, pırıl pırıl, bir nokta bile yok,
isterdim ki, noktayı koyan kalem kırılsın,
ve dünyam, o defter kadar temiz kalsın...

aldanmışım ve boşuna beklemişim,
tuttular elimden ve çekip aldılar beni,
o tertemiz yerimden,
önce o güzelim dünyamı kazdılar,
ve anlamadığım bir dille kara kara yazılar yazdılar.
sokak duvarlarından beter yaptılar saf ve aydınlık dünyamı,
oysa ben ne hayaller kurardım o körpecik yüreğimle,
söküp aldılar kalbimi yerinden o iğrenç elleriyle...

hem de hiç acımadan, var mı bilmiyorum vicdanları sızlamadan,
evet, aldılar biricik sevdamı,
aşkımı ve hiç bir şeye değişmediğim hayallerimi,
ya o çektiğim çileler, acaba boşuna mı geçti yıllar?
onlar bilmiyor muydu benimde bir sevdiğim,
bir canım, gonca gül çiçeğim var…

biliyorlardı, ama insanlığın ne olduğunu, yaşamın kahpelik olmadığını,
ve başkaları için yaşamanın zevkini bilmiyorlardı,
belki de haklıydılar, kim bilir öğretenleri olmamıştı;
onlara hep para, hep makam, hep mevki ve benlik duyguları öğretilmişti...

kim bilir, belki de onlar haklıydılar,
çünkü haksızlığın hak olduğu öğretilmişti onlara,
durmuyorlardı, ellerinde kara kara kalemler,
ve nerde güzellik, orda bitiyor devler…
kan ağlıyor sokaklar bunların ellerinden,
ve ağlamalar geliyordu, şehrin talihsiz evlerinden...

hayaller kuruyordum sevdiğimle;
ve bir gün okşarken saçlarını, yanına düştü boynu,
kımıldayamıyordu artık, sararıp solmuştu,
nabzını yokladım ve sonunda olan olmuştu,
hayatını yaşamadan, gençliğinin baharında öldü…

hatırlıyorum, hayatında bir kere gülmüştü,
birlikte büyüdüğü ağaç, çiçek açmıştı,
görünce bunu yüzünde gülücükler saçmıştı,
arzuladığım o tertemiz dünyam biranda kararmıştı,
hiç acımadan, düşünmeden kahpece kopardılar sevdiğimi…

kirlettiler dünyamı, temiz sayfa bırakmadılar,
karaladılar ve karaladılar,
hiç durmadılar, gece gündüz karaladılar…
ve sonunda insanlığımı, vicdanımı, hürriyetimi,
hiç tereddüt etmeden, insafsızca elimden aldılar…

oysa ne hayaller kurardım;
güzel bir bahçe içinde çiçekler ve ben,
onlar büyüdükçe ben mutlu olacaktım,
o tertemiz dünyamda kalacaktım,
çiçeklerimi birer birer astılar,
ve sonra defterimin sonuna şu yazıyı yazdılar;

sana dendiği zaman ak sayfamı karamı birini seç,
sen zoru seçtin, ak sayfa dedin,
seçtiğin yol tekti, doğruydu ve gerçek,
kazanmak istiyorsan sabretmen gerekecek…

şeytan diyordu bana;
ey beyaz sayfasını kirletmek istemeyen genç,
düşünmüyorsun, yarın başına neler gelecek,
insanlar seni kirletecek er geç,
gel bu düşüncelerinden vaz geç…

ben haykırdım bütün benliğimle;
DEFOL! ...