[GooD aNd EvıL]

Anneciğim

İki yılı on bin yıl gibi uzun geçtim,
Hâlâ bir haber göndermedin anneciğim.
Yine geldi, bir Anneler Günü, sensizim,
Yokluğuna dayanılmıyor, anneciğim.

Mezar taşların bana sanki el sallıyor,
Sana dua etmeden, eve geçilmiyor,
Unutup geçsem hayalin sitem ediyor,
Sensiz bu hayat mezarımdır anneciğim.

Sen inandın görünce, mahşer alemini,
Bize isterdim, sualleri bildirmeni,
Evlat, dostların yarım asırlık eşini,
Artık uyanın diye söyle, anneciğim.

Ah çıkıp anlatsan bir yaşadıklarını,
Çevrene topladın giden çocuklarını,
Unuttun mu, hatırla bıraktıklarını,
Yetiş, kucakla beni, kokla anneciğim.

Annesiz bir anneler günü olmaz olsun,
Yerin doldurmadı, ne bayramlar, ne düğün,
Ya beni de aldır yanına, ya bana dön,
Bu son arzum, hasretlik bitsin anneciğim,

Biz kavuştuğumuzda, bak hallerimize,
Allah’ın hükmüyle emretmedi o anne,
Senin gibi eyvah diyecek, yok bahane,
Geri dön uyar desen, geçti anneciğim.

Mezar taşların dile gelip söyleseler,
Neler anlatır, insanlar dinleseler,
Taş parçası deyip, habersiz geçmeseler,
Birbirleriyle boğuşmazlar, anneciğim.

Dua diye çığrışan dili anlasalar,
Asırlardır ayakta, taşlara baksalar,
Kan emerler miydi, masumdan yarasalar,
Anlatacak çok haberler var, anneciğim.

Elli yıl namussuz yaşamış, hacca gider,
Kul hakkı olanlar, Hakk divanında ne der,
Yaratan bilir ama kuldan şahit ister,
Kul hakkıyla giden, ne söyler anneciğim.

Anneciğim, seni üzdüm boynun büküldü,
Dert küpüyüm, ağzım açılınca döküldü,
İyiler Hakk’a yürüdü, tek, tek gömüldü,
Kıyamet kötülere kopar anneciğim.

24/4/2001

Dursun Yeşil