Artık Koymuyor
Eskisi kadar üzülmüyorum artık,
Eskisi kadar kederlenmiyorum.
Çok boğarsa İstanbul beni,
Başımı çevirim geceye bakıyorum.
Zor oldu alışmak,
Hem de çok zor!
Gördükçe içim kanıyordu,
Baktıkça ciğerim yanıyordu,
Hep çekerim sanıyordum bu çileyi,
Ama çok şükür kalp yarası,
Kendi kendini imha ediyordu.
Başımı duvarlara vururdum yılmadan,
Başka türlü çünkü atamıyordum bu ıstırabı hayatımdan,
Gece ayrı,
Gündüz ayrı çekiyordum karalığı!
Kimse de bilmiyordu bunu,
Tektim...
Bakanlar anlamıyordu yüzüme,
Öğrenmiştim çünkü yalandan gülümsemeyi,
Ve soranlara hep bilinen yalan olan,
'İyiyim'i söylemeyi...
İlk sıralar umutsuzdum,
Ama şimdi yalan da olsa biraz mutluyum,
Kendimi kandırıyorum belki,
Belki eskisinden daha da mutsuzum,
Ama olsun!
Güzel düşler acı gerçeklerden daha mutlu ediyor.
Şimdi artık hiç kimseyi istemiyorum,
Ne sevmek istiyorum ne de sevilmek!
Sadece bu alıştığım yalnızla yaşlanmak istiyorum!
Ey bu zamana kadar bana düşman olanlar;
Sakın bundan sonra beni sevmeye kalkmayın...
Sadi Saçak
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|