Çocuklar
Çocuklar
Çocuklarımız
Kendi çocukluğumuz
Daha dün değil miydi?
Oyunlar oynadığımız sokaklarda.
Daha dün değil miydi şikayet edişlerimiz
Kendi kardeşimizi bile
Sırf elimizden oyuncağımızı alıyor diye
Hatırlıyorum da
Komşunun kızını kıskanırdım.
Babam hep ona verirdi oyuncaklarımı
- sana yenisini alırım oğlum. Ver onun olsun. Derdi
kızardım
ağlardım
sonraları anladım.
Varlıkla yokluğun anlamını.
Sonradan anladım anlamların ne kadar anlamsız olduğunu
Büyüdüm
Büyüdüğümü sandım
Aldandım
Zaman tüketmiş oysa bedenimi
İçimde bir hüzün
Hazan yapraklarıyla kaplı
Hafif bir rüzgar vurup dağıtır bedenimi
Toprak kucaklar dört yanımı
Ve çocuklarımız
Ellerinden oyuncaklarını aldığımız çocuklarımız.
Bizim yarınlarımız.
Yarın ne çabuk geldi?
Kendi çocukluğumuz
Çocuklarımız
çocuklar
İbrahim Atılmış
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|