Yalnızlık–2
Hep sustum konuşmadım ömrüm boyunca
Karşılıksız sevdim herkesi kendi halımca
Kavruldum piştim sevdaya aşk ocağında
Ağladım söyledim yalnız kendi dilimce
Anlayan olmadı dedim derdimi
Heba ettim adadım aşka kendimi
Hep estim gürledim delice güle
Diken bildi derdimi gül bilmedi beni
Aklım söyledi kalbim işledi ben yazdım
Kendi kaderimi kendi elimle çizdim
Fidan diktim meyve için âleme ibret
Arz bildi arş bildi işimi ben bilemedim
Ben bu yolda diken değil ateşe girdim
Girdiğim yolda yalnız varacağım yeri gördüm
Her yükün altına yalnız aşk için girdim
Dağlar gördü taşlar gördü beni ben göremedim
Dertlendik ce yazdım derdimi yere
Yazdık ca dertlendim hep birden bire
Deseler ki bana bu yolda nerden nere
Şimdi derim ki geldim gideceğim yere
Mükerrem Özcan
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|