Karanlık Yorgan Oldu Üstüne
Kavgaya tutuştu,
Akrep ile yelkovan.
Anlaşamadılar bir türlü,
Durdu zaman.
Sabah olmak bilmedi.
Huzursuzluk...
Kilimini serdi yüreğe.
Karşılıklı,
Konuştular...konuştular...
Sinirleri oldu ip cambazı.
Dayanamadı,
Deli deli,
Bakmaya başladı gözleri.
Ezberledi ay ışığında,
Odadaki her ayrıntıyı.
Sayılacak ne varsa,
Dökümünü çıkardı,
Kazıdı belleğine.
Sanki! ...
Çok lazımmış gibi.
Küçük bir çocuk,
Dikildi karşısına...
Zeytin gözleri,
Korku dolu şaşkın,
Yüreği...
Çoktan tanışmış nefretle.
Zayıf minik elleri,
Yumruk olmuş sımsıkı.
Acıdan basamıyor üstüne,
Şişmiş tabanları.
Akıyor yaşları ince ince
Sessiz mi sessiz...
Öfke dağ oldu içinde.
Neler neler geçti aklından,
Hani yakalasaydı o an da...
Birden büyümeye başladı,
Her bir eşya...
Büyüdükçe uzadı,
Gölgelerin boyu.
Küçüldü...
Küçücük kaldı kendisi.
Yanık lastik kokusu,
Hücum etti hızla.
Dalga dalga burnuna.
Geliyor dedi beyni,
Geliyor nöbet,
Ne yapacaktı ki! ...
Yüreği buz kesti aniden.
Korku kucakladı bedenini.
Aktı teninden içeri...
İyi ki, yataktayım dedi.
Sevdiğine bakmaya,
Elini uzatmaya çalıştı.
Ha bire büyüyen koca bir gölge,
Açtı ağzını yumdu gözünü.
Ne bir ses, ne bir ışık,
Yokluk...hiçlik...
Karanlık...karanlık...
Yorgan oldu üstüne.
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|