[GooD aNd EvıL]

I
Ben; kimsenin bilmediği
Bir şair tanıyorum,
Konuşma özürlü bir şair!
O ağlayınca;
İstanbul ağlardı!
Gözyaşları kıvılcım misali,
Düştüğü yeri yakardı...
Soğuk kış *******inde;
Sahil yolunda ki barakada
Sabahlardı...
Kahvaltısını martılarla/
Paylaşırdı...
Masmavi deniz kokardı:
Adalarda tanıdığı;
Denizkızına sevdalıydı,
Şiirlerini hep ona yazardı.
Bir gözyaşı kâsesiyle,
Denize bırakırdı:
Saatlerce dalardı,
Bakardı,bakardı, ağlardı!
O ağlayınca;
İstanbul ağlardı!
Ahmed Arif gibi bir adamdı...

II
Ben kimsenin bilmediği,
Bir şair tanıyorum.
Konuşma özürlü bir şair!
Çok sesli şiirleri vardı:
Kendisi asla okumazdı,
Sadece yazardı...
Onun şiirleri;
Hiç bir kitapta yer almadı,
Yayın evleri onu yayımlamadı.
Her şeye rağmen; şiirlerini
Tüm insanlarla paylaştı...
Onurunu, davasını yazdı:
Gün geldi;
Bir çobanın kavalıydı,
Bir ozanın sazıydı...
Gün geldi;
Bir çocuğun ağlayışı,
Bir seyyâhın yaşayışıydı...
İşitendi, bilendi, bilgeydi;
Sazının telleri,
Şiir diye inlerdi
Âşık Veysel gibi bir adamdı...

1998(kışı)