Susuz kalmıştı şehir
gün yıldızları uğurlarken bile
ağlayamadı gökyüzü
kalabalıktı
yalnızlıktan sıkıldıkça doğuruyordu yalnızca
ve ölüm
bir avuç kumdan ibaretti
silindi deniz kabarınca
Şehir
sen hiç
bensizliği bilmedin ama
ben onsuzluğu ezberledim
yanışıma yağmur bile susuyorken
o köprünün korkuluklarından
bölünmüş denizi izledim
Gecemi
aydınlık binalarda yaşayan ikizlerime
paylaştırmayı sevdim
'Karanlık özündedir ruhun
kaybetmeden
farketmeden
yok etmeden
aşkı öğrenemezsin'
Onsuz kaldım
-ki gözlerini ruhuma çivilemiştim-
Geçmişi yok ettim
Susuz kalmıştı şehir
fırtına bulutları gezdirirken bile
uyuyamadı deniz
Ansızın patlayan sokak lambasından
süzülen ışıktı
Yemek pişmeden biten tüp
İlk adımında düşen çocuk
Son nefeste söylenen sözdü
hayat
illüzyon ve hipnoz
sihirbazların parmaklarının ucunda
Şehir
sen hiç yalnızlığı bilmedin
ben yalnızlığı içiyorum
içiyordum
içtim
sevdamı kazıdım saç diplerime
ondan başka kimseye göstermedim
adını ezberledim
uydumuzu saran ışığın en parlak yerinde
Gecemi
gözçukurlarımızda biriken yaşlarla
ıslatmayı sevdim
Bir ay sonra ay dönüyor
'Sonsuzluğun neresindeyiz
Dokunmadan
hissetmeden
sevişmeden
doğmadan
öğrenemezsin'
Sevdim
Yeniden doğdum
yoktan var oldum.
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|