Kendini Kendi Gölgesiyle mi Aldatıyor
Boşlukta kendi kendine
Kanat çırpan
Bu kadın,
Yıllanan yorgunluğunu taşıyor bedeninde.
Soluğunun ritminde hala yaşayan
Aşklar mı var?
Bekliyor,
Bir zamanlar bir bir tutunduğu,
Kırpışan kirpiklerin kıvılcımından
Dökülen,
Yüreğinde bıraktığı izlerle oyalanırken.
Zaman şimdi ne kadar pahalı,
Kadına geçmişini hatırlatırken
Ağlamaklı,
Gözünün bebeğinde gümüş rengine boyanıyor tüm hatıralar.
Neden aşklar
Bir bir bırakıp bırakıp da
Giderler?
Hangi rüzgârla esiyorlar ki gelmiyorlar! ..
Yapraklarının hiçbir büyüsü kalmadı.
Kafeslerine kapanan kuşların
Ne mavi,
Ne yeşil,
Ne de eflâtun renginden bihaber,
Özlemsiz,
Durağanlığına kapanıyor bu kadın.
Dalgaların üst üste yığıldığı
Her yalayışında bu kadını,
Ne kadar da beyazdı köpük köpüktü yüreği
Denizin.
Artık Eylül zamanı,
Sükunet içinde sarı yaprakların doldurduğu bir limandan
Gelmiyorlar ki birer birer terk edenler.
Her biri,
Birer gül’düler;
Tomurcuk tomurcuk açarlardı bahara koşarlardı,
Boynu bükük kaldılar,
Soldular,
Kadının suskun yapraklarında şimdi kaybolanlar.
Bu kadın hep bu mevsimde mi,
Hüzünle doluyor;
Kokusundan ne kalıyorsa ki
O güllerden? ..
Kendini cimrice içine saklayan koca deniz bile,
Kendi âlemindeki bu kadına
Dalgasıyla,
Lacivertten bir çelme daha atıyor.
Neden,
Bu kadın kendini,
Hep kendi gölgesiyle aldatıyor? .
Ali Arslan
|