Yitik Şehir de Sürgün
Yitik şehrin gri ensesinde sürgün bir adam
Kaldırımların dilinde yutularak solgun kalan
Adımların kanlı yankısında saatlerce uzanan
Zihin sayfalarının satırları yitik olarak yazılan
Anlık anların taşlaşmış sislerinde
Anların buzlu rüyaları kaşlarda sızıntı
Şehir o yıllar: şen dokulu, manolya kokulu idi
Şehir ona kem kırbaçlardan uzaktı
Çocukluğundan çıkılan merdivenler ılıktı
Yitik şehrin sürgün veren kendisine ulaştı
Yitik şehirde gözleri ağrılı
Yıkık bir geçmişin hülyasına sargılı
Çocukluğunun gamsız damlasına sürgülü
Zamanların bataklığına benliğini saklayarak
Hicranların alev külleri üzerine serilir
Yağmurların tokadı iradesine sarılır
Kaldırımların nefesini içerek saplanır
Yitik şehrin bağrında süzülür
Özkan Karaca
|