Özgül Özyılmaz
Aileme...
Özlemişim anamı
Yıllar önce çocukken kaybettiğim babamı..
Öyle bir anımdayım ki şimdi
Yapayalnızım, yok kimsem yanımda..
Biri toprakta, biri uzak diyarlarda…
Bir onların sıcaklığına muhtacım
Onların beni sarıp sarmalamasına var ihtiyacım.
Özlemişim dizlerine yatmayı
Kucaklarında uyuklamayı..
Üşümüşüm yalnızlıktan
Yetmiyor dost, arkadaş varlığı
Özlemişim ben özümü
Özlemişim bir anamı bir de topraktaki babamı..
Şimdi! Şu an istiyorum onlara yakın olmayı,
Kollarımı boyunlarına dolamayı..
Yalnızlık, özünden ayrılık fena kor yüreğime
Hele bir de çaresizlik var ya….
Ah anam, ah babam
Sizde özler misiniz ana-babanızı?
Sizde hisseder misiniz o yalnızlığı?
Sizde ister misiniz o sıcak güvenli kolları?
İster de siz de mi bulmazsınız onları?
Özlemişim o çocukluğu, o sorumsuzluğu
Bilirim yaş 34 ama ya o içimdeki büyümeyen çocuk?
Ya ona nasıl anlatayım ben şimdi
Bamam öldü, anam uzaklarda
Sevdalınsa bir başka dünyalarda diye..
Bilir, herşeyi bilir de
O içindek çocuktur ona bunları yaşatan yürekte
Ve yine çok iyi bilir ki;
İstesede istemesede hayat onu acıyla büyütmekte..
Özgül Özyılmaz
|