Bekliyorum, bu oyun bitecek
kişilik kurtlarımla selamsız bir kavga.
köşeleri ele geçirmece oynuyoruz.
saatimin akrebi ben oluyorum,
yelkovanlar tarafından hergün
sayısız kez
vuruluyorum.
havamda sağır bir çaresizlik bulutu.
ne yana baksam
pençe pençe karanlık.
bir iç kanamasımı bu, ne bu?
rengi değişen hücreleri saymaktan
bıktım artık.
ve bitmekten her sabah yeniden.
ama kitabımın orta yerlerinde,bir yerde
sanki okunmamış bir tek satırda,
umudun bir gün bir uçurtma olupta
bağlayıp renklerine gökkuşağının
bir başka kainatın
ana rahmine
taşıyacağını beni yazıyorsa.....
bekliyorum,
gözlerim kapalı.
okumadığım her satıra daha çok inanıyorum
Cevat Çeştepe
|