Bugün İstanbul bana benziyor
bugün İstanbul;
ilk kış günlerinin
hangi deklanşöre basarsan bas
karşına çıkacak aynı fotoğraf gibi.
kaldırım kenarlarında,
yağmur suyu ırmaklarında
yüzmeye çalışan bir sarı yaprak…
altından mazgallar geçiyor yaşamının,
denizi çok uzak.
sonra kalkıp yerimden aynaya bakıyorum.
bende öyleyim.
beni tanıyıp tanımayan
herkes ve kendim için.
bir İstanbul kışı gibi…..
ayaklarımın altından
tüm bir yaşam akıyor,
ben sarı bir sonbahar yaprağı gibi
akıp gidiyorum,
denizim yok ama gemiciyim diyorum.
ve bağdaş kurup yere oturuyorum.
yaşam puzzle’ımdan bir parça
her kurgumun sonunda
açıkta kalıyor.
Bugün olduğu gibi.
severek ölmek gibi bir şey bu,
istanbul’da ve
her şeyden çok uzakta,
frekanslarımdaki tüm seslerden bile.
Cevat Çeştepe
|