Çıkalım sığınaklardan gün yüzüne
belki çok daha fazlasıydı,
ne yapraklar döküldü
avuç içlerimizden.
kiminde saflığından arındırılmış
hüzün saklıydı
kiminde saflığa bulanmış
heyecan.
ne kadarı bizimdi,
ya da biz ne kadar onların....
açan bahar dallarına
düşen yağmurların,
ne kadar suçu vardı
ve zamansız ısınan havanın.
belki çok daha fazlasıydı,
ne yapraklar döküldü
avuç içlerimizden.
ve daha ne yapraklar kaçacak
gelecek günlerimizden.
kiminde umutlarından arındırılmış
bir gurur saklı
kiminde gururdan arındırılmış
bir umut.
ne kadarı biz olacağız
hiçbiri mi,
ne kadar biz olacağız
hepsi mi?
biz düzenimizin
korkmadan saklandığımız
derin sığınaklarında,
bizim olacak
bizim için açacak
yarınları bekleyelim.
yüzlerce sabahın
aynı manzarasında,
değişmeyen lezzetiyle
çayımızı içelim.
içimizdeki ateşin üstüne
hiç kül dökmeden.
üşürsek
ellerimizi güneşe uzatalım,
üşenmeden.
delelim sığınaklarımızın
delinmez duvarlarını.
gün yüzüne bürünüp
güne çıkalım.
kendi adımıza yarattığımız
bir güneş olalım.
ısıtalım çocukların yürek başlarını.
Cevat Çeştepe
|