Gelecek gibiydi
sessizliğinin açmayan çiçeklerini suladı.
gözleri kıtalar arasına kadar uzayıp giden frekansları arıyordu.
yalnızlığını değil ona, kimseye anlatamazdı.
bir varoluş´un yada yeniden yaradılış´ın,
kitabına uydurulmuş yok oluş biçimindeydi sanki.
öyle titreyen bir hali vardı sanki attığı her adımın.
yer üstü bilmediği bir şiddette sallanıyordu.
yürümekten korkuyordu.
dursa durduğu yerde, ağır ıslanacaktı.
ama sonuçta;
gene bir heyecan gibi gelecekti gözlerinin önüne biliyordu,
adının gemici olduğuna inandığı kadar inanıyordu buna.
şairin elindeki kuş varsın mavi desin,
ben biliyorum diyecekti adını, avuçlarımdaki rengin
Cevat Çeştepe
|