Güneşi arayan cüce
bir masalın en kısa boylu cücesiydim
hep duvarların öte yanında açardı hayal çiçeklerim
bir masalın en kısa boylu cücesiydim ben
bulutlara erişir ama duvarları aşamazdı merdivenlerim.
çıkıp merdivenimin en üst basamağına
ne zaman avuçlamak istesem bulutları
bulutlardan küçük kalırdı ellerim, taşardı.
oysa; annem öyle fısıldamıştı ki kulağıma
bu sana son öğüdüm demişti ölmeden önce.
o kadar çok uzar boyun, güneşi her gördüğünde.
ben bulutları güneşin önünden çekmek için
ama onun bir başka dünyada başka cücelerin
boyunu uzatmaya gittiğini de bilmeyerek
nefesimden hızlı rüzgarlar yapıp üfleyerek
temizleyip açmak isterdim beni görsün diye önünü
durmadan, dinlenmeden gece gündüz demeden.
böylece uzar derdim boyum ve görürüm bende
duvarların arkasında sizin, herkesin gördüğünü …
…..
bir duvarın dibinde her sabah ağlayan cüceyim.
haydi sizde sorun bir kez daha söyleyeyim:
ağlarım elbet, gene kaçtı bulutlar avucumdan
ve gene duvar çok yüksek kaldı boyumdan.
bir masalın en kısa boylu cücesiydim
belki bir gün güneşi yakalayacaktım ellerimle
bulutları avuçlarımla toplayamazsam bile
ama hiç uzamayacaktı boyum ne yapsam nafile.
Cevat Çeştepe
|