Ömür
Koca denilen ömür, geçiyorsun gülmeden
Hüzünlü bir şarkının zalim nağmelerisin
Ne teselli, ne ümit, ne de bir tat vermeden
Bırakıp da, bakmadan giden bir sevgilisin
Sen itimat edilip, ihanet eden dostsun
Ellerine verdiğim gençliğimi harcadın
Ömür, sen gül bahçemde zehir saçan bir otsun,
Tomurcuk çiçeğimi ilkbaharda çürüttün
Seni kime şikayet edeyim, bilemedim...
Sana kim dur diyecek, kim hakkından gelecek?
Tükettiğin vücudun hayrını göremedim
Anladım ki bu azap, mahşer günü bitecek.
Attila Şanbay
|