Kimsesiz
Sokaklar boşluk üstünde
Biri yalnızlığını öksürür
Adım sesleri yankılanır taş taş üstünde
Kaldırımlar bir kimsesizi görür.
Köşe başları ruhsuzluğu saklar
Kendi elini bile öpemeyen dudaklar
Bir telefon direği ile sohbete başlar
Yalnızlığıyla sokak lambalarını söndürür.
Güneşi yakar bir kibrit darbesiyle
Dumanlar fışkırır her yanından hırıltılı sesiyle
Bir daha bir daha çeker bütün benliğinin nefesiyle
Ruhunun acılığını hınçla yere tükürür.
Sokaklarca dolaşır, tanıdık köşelerle tokalaşır
Her vitrin camında gözleriyle bakışır
Gönül küfesine bekleyişi doldurup taşır
Hiç bıkmaz hep aynı mezarlığa götürür.
Her yağmurda dirileşir, ayakları yere sert basar
Gözyaşları yağmur ile dostça akar
Bir yalnızı ararken ağaran saçlar
Hep aynı yöne tozar hep aynı yönü süpürür.
Sokakların tek dostudur bu kimsesiz
Ne şarkı söyler ne türkü, dili sessiz
Birden şimşekler çakar bir gönül çıkar elbisesiz
Kimsesiz kalbini çıkarıp yalnızlığını öldürür.
Turgut Uzdu
|