Ölsem
Bütün sesler kesilse
Sokaklar boşalsa her akşam yine
Ben ve gölgem kalsak.
Kaldırımlarda ayak seslerini arasam
Rüzgârın hatıra bıraktığı saçının bir telini bulsam
Hasret kaldığım kokun
Nefesim olsa
Atsam omuzlarıma yüklenmiş sensizlik korkusunu
Dinlense yokluğunu taşımaktan yorgun gönlüm
Bir köşede bir mezar bulup
Kimseye haber vermeden uzansam…
Melekler gelse, sorsa halimi
Desem ben sevmekten suçluyum
Ayrılığa kelepçeliyim
Hep hasrete mahkûm.
Hüznüm yüreğimden taşıyor desem
Öylesine ıslak ki gözyaşlarım
Ateşler yanmaz oldu yüreğimde
Közler kurudu
Oysa bilseniz
Bilseniz bu yürekte ne ateşler dururdu.
Ben geceyim artık
Her yanım karanlık
Hücrelerimde yüreksizlik
Ciğerimde tadılmamış bir koku var
Sarmış bedenimi
Onsuz yaşamaktansa
Alın beni desem,
Atın alevlerin ortasına
Yaksın beni cehennemin bütün ateşleri
Kavursun
Belki,
Belki içimdeki acıyı unuturum
Belki rüyalarımda o olmadan uyurum.
İç çekişlerim iki taş arası uzaklıkta
Kimse duymasın desem
Eziyet etmeden kimselere
Sessizce uzatıp elimi yardım istesem meleklerden
Dünyadaki bütün hasretleri, ayrılıkları alıp
Üzerime örtün desem
Sonra da adı sensiz yaşamak gibi
Sensiz ölsem.
Turgut Uzdu
|