Bir nefes çektim
Yaban ormanların da
Tek dalı kalmış ağaç gibi
Ne kadar yeşersem
O kadar gam giyiyordum
Bedelin okları
Yaşamın diğer dalları olmalıydı
Of çektikçe
Güneşin keskin izleri
Ter nefesime gizlenmiş
Hislerimi kesiyordu
Tutunamıyordum
İstesem de
Tutunamıyordum, tutkularıma
Ve kaybolup gidiyordum
Gönlüme oturmuş
Sen kokan yalnızlığımla
Zaman
Zamanı deliyordu
Sonsuz boşlukta kaybolmanın
kırıntıları damlıyordu
Küllenmiş,gönül bahçeme
Ve bir renk oluşuyordu
Gökyüzün de
Maviliklere panjur çekercesine
Yaban ormanları
Baş kaldırmış olmalıydı
Sahipsiz kalmış, yaşam sevgime
Yalnızlığımın
Ayak izleri
Çaresizliğim olarak kesiyordu
Kalp seslerimi
Avuçlarıma tünemiş,yaşam çizğileri
Umutsuzluk ışığını
Yakıp yakıp söndürüyordu
Ve ben
Tek dalı kalmış ağaç gibi
Hisler pedesine, saklıyordum sevgimi
Kaderin kör zincirleri
Ufkumun göz kıyılarını kesiyordu
Gönlüm de
Yalnızlığını soluduğum sevgim
Acılarla buluşmuş,içimi deliyordu
Ve yok oluşun başlanğıcına
Adım adım gidiyordum
Siyah tablo desenleri eşliğinde
Bir yerim daha ağrıyordu
Acaba
Bu tek daldamı kuruyordu
Başımı kaldırdım
Güneşi kokladım
Kendimi kendimle böldüm
Sevgi ustalığına büründüm
Yıldızları bir bir yalnızlığıma ekledim
Ve gönlümü
Yaban ormanlarına gömdüm
Bir nefes çektim
Şimdi
Evet…Şimdi
Yeniden yeşermenin sevincini yaşıyorum.
|