Anneme mektup
kaç bahar geçti
ısırgan sızısı
toprağında
yüzüm.
gözlerim,
ellerim
hissiz.
biliyordum,
beklediğin
tek mektubumdu
benim.
neden bahsedecektim
sana
sensiz kahkahalar
yalandı bana.
hatırlarsın
en çok
güldüğüm,
muzipliklerindi,
hani birgün
kardan adam olmuştun
bıyıkların donmuştu ya.
görmedim
gözyaşını
sitemsiz di dudakların.
şimdi,
her sandığı açışta
hepsi orada
bakıyor
yine espirili
tiril tiril
oyalarda.
bir zaman tüneli
oluyorsun
zor anlarımda,
koşuyor
kosuyorum
kan revan
kaldığımda;
bir sıcak el
saçlarımda
eşsiz
bir dudak
değiyor
yanaklarıma.
nedir;
sana sınırsız
güç veren
sonsuza dek süren,
her solgunluğumda
beni çiçeklere
bezeyen.
söyle;
sen kimle dertleşirsin annem...!
01.04.2007-anneme mektup-
Nazan İzmirli
|