Sensizlikten
beyaza bürünmüşken şehir
ve ben üşümüşken sensizlikten
buzdan camlarımın önünde sendin
bahar esintisi getiren
sen de sürüklenmiştin
beyazların önünde
sokağı zor aydınlatan kandilin
konmuştun ümitsizce üzerine
aniden feri gitmiş kandil
aydınlattı ışıl ışıl oldu ruhum
içeri almak istedim seni
o an fısıldadın ötüşünle
kanat çırpmalıyım
bağlanmaksızın
bir şehre
bilmeliydin benim şehrimin
dört mevsim yaşadığını
her an özgürce
kanat çırpacağını...
27.01.2006-antalay
Nazan İzmirli
|