Kanayış
Cam kırıkları üzerinde dolaştım yıllar yılı
İzim kaldı kanlı ayaklarımla bastığım
Bütün topraklarında yurdumun.
Duydum gencecik bir yaşamı sona erdiren merminin
Namluya sürülürken çıkarttığı
O çelik kokan çığlığını
Düşen her tetikte
Kanadı umudu kavuşmanın
Yuvasından fırlayan her boş kovanda
Can verdi
Merhameti insan kalan yanımın.
Başka acılara bastım
Toprağının her karışında
Kan revan içindeki ayaklarımla.
Kızıl akan derelerde yıkadım yüzümü
Ekmeksiz, aşsız evlerde sabahladım.
Şimdi isyan olup
Fırlatsam sesimi sonsuzluğa
Neye faydam olur
Kendi vicdanımı kurtarmaktan başka.
Oysa her çığlığımda
Bir can katabilmek isterdim
Susuz bırakılmış her karış toprağıma.
Bir cana daha öğretebilmek
Bölüşmeyi sofrasında tuzu, ekmeği
Direnebileyi yeri geldiğinde
Hakkını almak için
Sevgiden ve ekmekten yana…
Cam kırıkları üzerinde dolaştım yıllar yılı
Sızladı ayaklarım
Kan revan içinde yürüdüğüm
Her karış toprağında yurdumun
Gördüm bir hayalin alnının ortasından vuruluşunu
Toprakta boylu boyunca uzanırken
İnsanlığımız……………………..!
2005
Melih Coşkun
|