Onlar Kendileri Çizdiler Resimlerini
Onlar kendileri çizdiler resimlerini
Kendi sahillerine
Coşup aniden durgunlaşan denizler gibiydiler
Kirli sakallarının ardındaki çocuk gülüşleriyle.
Yendiler ve yenildiler kimi zaman
Ama vazgeçmediler dövüşmekten hiçbir zaman.
Onlar kendileri yazdılar şiirlerini
Kendi duvarlarına
Ve en çok onlar ağladılar ayrılıklarına.
Hayat koskoca bir karalama tahtasıydı
İlk önce onların karalandı adları
Onlar üvey çocuklarıydılar bu ülkenin
Hem sevip hem hor görülen...
Aşksa uzak bir limandı
Hep gidilmesi hayal edilen
Ve zaman o limana ulaşılmayacak kadar dardı
Onlar kendileri yarattılar destanlarını
Vazgeçmediler hayattan hiçbir zaman...
18.12.2004
ŞIRNAK
Melih Coşkun
|