Sürgün Babaların Çocukları
Sürgün babaların çocukları
Resimlerde büyürler
Hiçbir fotoğrafa sığmaz
Renkleri ayrılığın
Ve hiçbir şeye benzemez
Yurduna ve sevdiklerine hasret kalmanın sancısı
Sürgün babaların çocukları
Mektuplarda öğrenirler baba demeyi
Yürümeye erken başlarlar bütün çocuklardan
Koşabilmek için bir an önce uzak hasretlerine
Yaşıtlarından daha iyi bilirler atlaslarda uzak şehirleri
Dağlarını ve ırmaklarını ülkesinin
Ve o çocukların sürgün babaları mektuplarda ölürler
Noktası konur bütün gurbet masallarının
Yazılanların hepsi yalandır artık
Resimlerse sararır sadece
Resimler ölmezler insanlar gibi...
Melih Coşkun
|