Duygu
yaprak titremezken,
sabahın altısındaki soğuğu andıran
sesiyle
hem düşümü böldü,
hem kendi düşlerine sövdü.
gülmekle ağlamanın
yasak olduğu ülkede,
yaşattığı umuttu
pencere önlerinde yetişen sevgiler.
unuttu görünmeyen parmaklıkları
şarkıları özgürlüğü söyledi..
gözlerini güneşe çevirdi,
bulutları hiç görmedi..
Özkan Özdoğan
|