Benim Adım İstanbul
Kırık çocuk yüzünden damlayan ölüm korkusu
Göz bebeklerimden çizilen bir İstanbul telaşıdır
Hüznün adresi dudağımda son göçmen kuşları
Kelepir yağmurlar doldururdu kuyuda gözlerime
Göz göze geldim kör karanlık suların debisinde
Çarpa çarpa düştüm kuyuya çürüyen ay ışığına
Ölü vicdanların tam ortasına su damlattım yaslı
İstanbul'un gözlerinde yas döken çamaşır oldum
İstanbul'un gözünde günahkar yalnızlık gördüm
Tenhada buz kestim şehrin ışığında asılı kaldım
Bulvar yağmurlarına içimi döktüm nefesi astım
Her semtinde İstanbul'un gözleriyle selamlaştım
Duvarda geceye yaslanan sarhoş naraları şiirli
Şekilsiz bir ölümün gölgesinde İstanbul haritası
Ömrün veda telaşı Ayasofya'da Meryem ikonu
Hep ölürüm İstanbul hatırasında bayram sabahı
Tramvaylar demir pençeleriyle üzerimde gezdiler
Yedi tepeli İstanbul gibi beni böldüler yedi şehir
Boğaz köprülerini pranga gibi boğazıma taktılar
Gördüğüm her yerde İstanbul'u ve beni ağlattılar
Osman Demircan
|