...Hayat...
Çözülemeyecek kadar karışıktı bu hayat...
Çözmeye çalıştıkça,
Karıştırdı bizi de...
Yaşadık gitti şimdiye kadar,
Varsa elimizde avcumuzda,
Geride bıraktığımız onlarca yıl,
Bu hayatı anlamamıza yetti...
Kopardığım takvim yaprakları gibi,
Bilemedim geçen günlerimin değerini...
Bu hayat,
Nereye kadar tahammül edecek bana,
Bilemiyorum şimdi...
Yorgunum...
Çok yorgunum...
Umutluydum oysa...
İyisiyle kötüsüyle hayat,hayat işte...
Bir tükeniş biçimi yaşaya yaşaya...
Ağlamasıyla gülmesiyle hayat,hayat işte...
Yıllar geçtikçe,
Daha da kaybediyorum sanki...
Belki de kaybedişler,
Daha çok canımı yaktar oldu...Bilmiyorum...
Yıllar geçtikçe,
Küçük dünyamda birşeyler eksildi...
Her yitiriş bir kazanç diye diye,
Avuttum kendimi...
Yitirişlerim devam etmekte...
Kazançlarım? ...Nerede? ...
Sustum...
Susuyorum vedasız çekip gidenlere,
Bir el bile sallamıyorum arkalarından,
Uğurlamaya bile tenezzülüm yok,
Artık,
Çocukken olduğu gibi de,
Darılmıyorum kimselere...
Hiçbir duygu yok bende artık...
Hani çocuk olsam,
Olmadık şeylere ağlar,
Anneme naz yapar,elde ederdim bir şekilde...
Küçücük şeyler mutluluk sebebim olurdu...
Ne güzel...
Şimdi,ağlamaya bile değmeyeceğini biliyorum hayatın...
Nazımı da annemden başka kimsenin çekemeyeceğini de...
Artık annemin benden başka dertleri olduğunu da bilerek...
Susuyorum...
Ve o küçük şeylerden mutlu olmayı,
O kadar çok özlüyorum ki...
Yıllar geçtikçe,
Kendinden başka dostu kalmıyor insanın...
Hani annem bile,
Bir yere kadar...
Herkesin,
Kendine göre dertleri var...
Çekinirim...
Kendime kalırım sonra...
Ağlamam yitirdiklerime...
Habersiz çekip gidenlere...
Kalması gerekirken gidenlere...
Hani kazandığım da varsa,
Mutluluğum da bir anlık sade...
Hayat! ...
Benden de bir yere kadar...
Dayanırım canım yana yana,
Ama...
Hani bendeki de can bi yerde...
Bir yere kadar var olurum sende...
Bir yere kadar tahammül ederim sana...
Hayat! ...
Bir yere kadarsın herkes için...
Unutma...
Ama sakın,
Unutturma da! ...
Sevnur Şaylan
|