Ağlamak
nasıl izin verdim
ıslaklığının bulaşmasına
kendimi rahat hissetmeye
saçlarımı okşayan ellerinde
yorgun bir günün bitikliğine benzeyen sıcaklığında
kendimi kendime alıştırmaya
seni bulmak ağlamaktı
ağlamak bir şey kazandırmıyor bana
her akşam korkulu düşlerimle rüzgarlar oluşturmak
ya da acı verici sesini susturmak dünyaya bakışlarımın
artık ölümün benimle beraber yürüdüğünü
daha çok hissediyorum
içinde gevşek,
uzun,
tükenmiş zamanımın
beni yeni koltuğunda uyuklayan bir adam yapıyorsun
ayaklarım bu kentin sokaklarını sevmeye çalışıyor seninle
sevgi hiç büyümeyen, hiç solmayan bir ot gibi
hafifçe sallanıyor ellerimin arasındaki soluğunda
içimden onu kökünden koparıp
yosunların denizin içindeki dalgalanışlarına bırakmak geçiyor
tuzunu gövdemden silmek istiyorum
ve uzun adımlarla odandan çıkmak
dışardaki kavgama geri dönmek düşüncesi
gözlerimi dolduruyor
ah ağlıyorsun,
ama zaten hepsi sadece ağlamaktı
Cumhur Boratav
|