Bre Gönül Manyak mısın
Bre gönül manyak mısın, hiç kabında durmadın
Yılların mihnetini ruhunda saklıyordun,
Hâlbuki bu dünyadan sen bir vefa görmedin
Beyhude yere koştun gönlünü boşa yordun
Ömrün geldi gidiyor sen kendini bilmedin
Dünya parsel edilmiş sana muallâk düştü
Şairlik iş değilmiş adın sanın bilinmez
Gönül diye kısmete bir deli manyak düştü
Kaderinde yazgın bu istesen de silinmez
Bu sebepten ömründe sevinmedin gülmedin…
Bre gönül yapma bunu, sen bu yolda düşkünsün
Kırlarda kartallara el sallayıp gezerdin
Çobanların kavalı gönlünü göyündüren
Efkârına gam yükler dertlerini yazardın
Sen bu yola sosyete mekânlardan gelmedin
Aşkın tarifi başka sevdanın özü bitik
Seher vakti boşuna eğlenip öter kuşlar
Güle kargadır âşık bülbülün şevki yitik
Bundandır belki sende olan bitmez telaşlar
Sen ısrar ettin hep gül için bülbül dedin
Bre gönül manyak mısın sende çağı gör artık
Akılsız gönülsüzce bir hayata gel alış
İnsanlar arasında bir garip deli mahlûk
Çağa uy riyakârca herkesi bir bil alış
Vicdanını dinledin ondan adam olmadın
|