[GooD aNd EvıL]

II-DENİZ HAREKATI


Rusya’yla buluşmak istedi İngiliz’i, Fransız’ı,
Geçilmesi gerekiyordu, Çanakkale Boğazı.

Çanakkale, İstanbul’u koruyan bu son kapımız,
İşte orada ortaya çıktı ruhumuz, yapımız.

Bindokuzyüzonbeş’te, Çanakkale bulandı kana,
Anlatayım şimdi, birazcık kulak verin de bana.

Haçlılar var güçleriyle Çanakkale’ye üşüştü,
Yüzbinlerce yetişmiş insanımız toprağa düştü.

Cihad emriyle herkes silaha sarıldı, din için,
İmanıyla neler yaptığı görüldü, mücahidin.

Yedi düvel değildi sanki çullanan yedi iklim.
İnsanlar değil de, insanlık doğrandı dilim dilim.

Başladı böylece yeni bir takvim, yeni bir dünya,
Kâbus oldu, yarasaların gördüğü tatlı rüya.

Çanakkale... İnsan öğütülen koca bir değirmen,
Dirildi cihad ruhu, o kanlı değirmene rağmen.

Çelik donanmalar, gururla, azametle geldiler,
Sanki ölüm makinası... Kükrediler birer birer.

O teknoloji harikaları hücuma geçtiler,
Silah denediler, alev kustular, ölüm saçtılar.

İlerlemek mi, ne mümkün çünkü mücahitler vardı,
Her bir mehmetçik, içi iman dolu etten duvardı.

Cevat, Selahaddin, Hasan-Mevsuf, Seyit Onbaşı,
Onsekiz Martta kıyam etti, boğazın dağı taşı.

Nusret’le döşenmişti boğaza; yirmi küsür mayın.
Neler kazanıldı ölçülemez, hiç hesaplamayın?

Görmedin mi, şu azmin imanın neler yaptığını?
Şimdi araştır bak, denizin dibi hurda yığını.

Seyit’im kaldırdı ikiyüzonbeş okka mermiyi,
Karanlık Liman’da batırdı, o son zırhlı gemiyi.

Ne yazmış düşman, bakmalısın hatıra defterine?
“Gömüldü donanmamız, boğazın en derin yerine.”

Hamidiyeler, Mecidiyeler, Dardanos, Çimenlik...
Bir iki duvarları sağlam kalmış, o da şimdilik.

Ecdadın hatırasına yapmak istense kötülük,
İşte böyle yapılır... Tabyalar sanki birer çöplük.

Sahipsiz, taşlar sökük, bakımsız harabe bir halde,
Bunları, uzaydan gelenler onaracak herhalde?

Görüyor musun ne kadar vefasız olduğumuzu?
Leylekler getirmedi bize bu güzel yurdumuzu.

Nerde tarihi değiştiren Nusret mayın gemimiz,
Ne çabuk unuttuk, ne kadar vefasız bir milletiz.

Tarsus Belediye Başkanı Burhanettin Kocamaz,
Kurtardı Nusret’i, bu hizmeti hiç unutulamaz.

Koca destanı yazdıran toplar acaba nerede,
Şehit ve gaziler yatar, kim bilir hangi derede?

Sefalet içinde ömür tüketti Kahraman Seyit,
Bu vefasızlık bende ne moral bırakır ne ümit.