Beyaz Gül
Çıktı da feraha yerin dibinden
Gül kokusu saçtı gönül, derinden.
Sıra sıra yağar aşk rahmetleri,
Bitmesin yarimin muhabbetleri.
Biter mi sendeki, iyi bilirim;
Bu yüzden coşarım, sana gelirim.
Beyaz gül misali sarardık, solduk.
Dönerken huzura epeyce durduk.
Yol uzundur, canım, haydi gidelim!
Pek de eğlendik, acele edelim!
Taşıyamam yalnız ben bu bayrağı,
Bir ömür aşamaz bunca uzağı.
Hava, su ve toprak senin yarindir,
Yüreğin ateşli, yaran derindir.
Tutunca baharı beyaz gülünle
Bize de yetiştir gönül elinle.
Bu mevsim yerini tez terk edince
Beyaz gül de kurur, ışık sönünce.
(Pazartesi,05.01.1998)
Rıfat İlkaya
|