Öğretmenim...
İlk derse girişini hatırlıyorum öğretmenim,
Günaydın deyişini sonra.
Dersimiz Türkçe, konumuz Vatan Sevgisi.
Ve 'Bu Vatan Kimin' şiirini okuyuşunu...
Hatırlarım öğretmenim.
Sonra Fen Bilgisi dersinde,
Yüce Atatürk'ün ' Hayatta en hakiki mürşit ilimdir, fendir.'
Başka yollar aramayın sakın ha deyişini duyuyorum,
Coğrafya dersinde yurdumuzun uçsuz bucaksız oluşunu,
Yıldızlar kadar köylerimizin olduğunu,
Öğrettin bize öğretmenim
Gidilmeyen köylerin bizim olmayacağını hatırlattın,
Sonra sevgiyi bize öğrettin,
Yunus Emre'nin insan sevgisini anlattın,
Her canlıyı sevmemiz gerektiğini öğrettin,
Yaratandan ötürü sevin dedin.
Tarih dersinde 'Yurtta Sulh, Cihanda Sulh'
Diyerek barışı, kardeşliği...
Ama yeri geldiğinde
'Verme, dünyaları alsanda bu cennet vatanı'
Yine bir gün ağlayarak Çanakkale'de
' Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan şüheda'
İnancın, bayrağın, vatanın kıymetini bir bir saydın bize;
Kısaca bize öğrettin herşeyi,
alfabeye başladığım günden beri, hangi işi başarsam
Sevinen yine sen oldun öğretmenim
Vatanı, milleti, bayrağı, sevmeyi yüreğinle
Sevdirdin öğretmenim.
Ve bir gün zil çalacak siz derse gireceksiniz,
Bir zil çalacak benim için: Ama ben gideceğim dedin
Ve de ' Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum'
Son sözün bu oldu öğretmenim
Seni unutmayacağım öğretmenim
|