[GooD aNd EvıL]

102 Günün İzleri
“Eşim Ayşe’ye “

Bugün, askerliğimin tam 102’nci günü.
Nasıl geçti bilir misin güzelim bunca zaman.
Senden ayrı, senden uzak,
Sensiz başlayıp, sensiz biten,
Fakat hep anılarınla dolu,
Şu koskoca 102 gün.
Gün oldu, seninle uyandım, rüyâmdaydın,
Uyku girmedi bir daha gözlerime.
Gün oldu, sesin çınladı kulaklarımda akşama kadar.
Gün oldu, seni düşündüm, resimlerine baktım,
Sessizce ağladım *******i ağaçlar altında.
Kimi, mektup yazarken damlattım gözyaşlarımı kâğıtlara.
Kimi, seni anlattım arkadaşlara, avundum anılarımızla.
Mektuplarını okudum, bir sonraki gelinceye dek,
Resmine bakarak, sesini duyarcasına.
Ve mektup yazdım sana ******* boyu,
Kan ağlasa da içim, bıkmadan-usanmadan.
Kısacası sevgilim,
Hep seni yaşadım, sensizken bile burada.
Senin hamilelik haberini burada aldım.
16 Ağustos 1983 - Salı akşamıydı.
Ömrümde bir defalık düşündüğüm şey,
İnanamadım nasıl rast geldi şu dört aya.
Bilemiyorum, ne yazsam da anlatabilsem,
Sana o günkü duygularımı.

Tam bölüğümüzün önünden demiryolu geçiyor.
Çalan tren düdükleri tüylerimi ürpertiyor, inan.
Ankara yönüne giden trenler yok mu hani!
Onlar geçerken bir boşluk duyuyorum içimde.
Âdeta kalbimi söküp, sana getiriyor her biri.
Ziyaretçi parkımız var bir de burada.
Hafta sonları dolar, dolar taşar insanlarla.
Sevgililer de var, otururlar omuz omuza, kol kola.
Bir hüzün çökerdi içime gördükçe onları.
Seni düşünür, seni yaşardım orada.
İçimden kaç defa seni çağırmak geldi,
Ancak, cesaret edemedim sonraki ayrılığa.
Bazen, sensizlik tak dedi canıma.
Özlemini duydum iliklerime kadar.
Bağırmak geldi içimden avazım çıktığınca,
Ve bağırdım sevgilim.
Gel bilmem kaç gün gel! ! .....
Evet bir tanem, burada zaman geçmiyor.
Evimden ayrılalı sanki asırlar oldu.
Bir türlü ilerlemek bilmeyen saatimi,
Atıp parçalamak geldi içimden kaç defa.
Zaman denilen o korkunç nesne,
Sanki ilerlemiyor, durup kaldı 4 Temmuz’da.
Defalarca kâğıt - kalem alıp yazmak geldi içimden.
Bitmek bilmeyen bu günler,
Yazarsam hiç bitmez diyordum.
Nasıl engelledim duygularımı?
Nasıl yazmadım şimdiye kadar?
Anlayamıyorum bugün bir türlü.

Bugün, sensiz geçen tam 102’ nci gün.
Yani, 10 Ekim 1983 - günlerden Pazartesi.
Dayanamıyorum artık sevgilim, gücüm kalmadı,
Ve ancak, yavanca yazabildim sana,
İçimdeki 102 günün duygularını.
Yine doldum, yine ağladım,
Yine özlemini duydum iliklerime kadar,
Bu satırları yazarken.
Tüylerim ürperiyor,
Haykırmak geliyor içimden,
Ve yine haykırıyorum avazım çıktığınca.
Sen de duy, caddelerin inlesin,
Bana aşkımla acı çektiren Menemen...
Gel 11 gün Gel! ! .....


10.10.1983 - Menemen -
Abdurrahman Özdemir