Aynadaki Görüntümden Bana
Yine karşıma geçti her zamanki serseri.
Bıktım seni görmekten, aklım erdi ereli.
Her fırsatta dikilip gösterirsin kendini.
Sıkılmadın mı benden, aklı başında deli?
Yüzünde her zaman var etten mâmul bir perde.
Gördüğünün hepsi bu, hani gerisi nerde?
Sen kimi ararsın ki bakarak böyle bende?
Sorsana bir kendine, bunun cevabı sende.
Merak etmez misin hiç arkasını perdenin?
Sormaz mısın kendine asıl olan “ben” kimim?
Ah bir farkına varsan sendeki hazinenin.
Sırları sende gizli şu koskoca âlemin.
Gördüğüne aldanma bu değil Abdurrahman.
Bu değil Abdurrahman, vallâhi bana inan.
Açsan gönül gözünü bir kez de öyle baksan,
İşte o an görürsün, gerçek sende - ne noksan? .
Çıkar mısın karşıma bir daha bu halinle?
Bir karınca hızıyla geliştin bunca sene.
Acımaz mısın sanki geçen bütün ömrüne?
Tükürmez misin sahi aynadaki yüzüne?
Noksanların kusur değil, senin yaşam amacın.
Onları alt edecek vardır içinde gücün.
Mutluluk arıyorsan inan bana orada.
Bunları yapmadıkça dinmez ki hiç bir acın.
Ben zaten farkındayım sen de varsan farkına.
Bakmak ile yetinme kirpiğine kaşına,.
Nasıl olsa tuz katarsın sofrandaki aşına.
Değiş, güzelleş, geliş de çık karşıma.
Sen bana bak mutlu ol, ben de sana bakarak.
Sevdâ ile tutuşup gözlerden yaş akarak.
Bir aynanın içinden semâlara çıkarak.
Saralım tüm evreni, haydi görev başına.
9. 6. 2000
Abdurrahman Özdemir
|