Yağmur
Yaz yağmuru altında yürüdün mü hiç?
Sadece yağmurda yürümenin,
Yağmurla ıslanmanın zevkini tatmak için.
Burnundan ve çenenden sular damladı mı?
Saçların ve giysilerin yapıştı mı vücuduna?
Ben, bir çok defa yaptım bunu.
Hatta soyunmak,
Ve yağmurda duş almak bile geldi içimden.
Ama, bunu yapamadım işte.
Özlemi de duruyor hâlâ içimde.
Bir gün, hiç kimsenin olmadığı bir yerde,
Belki bir dağ başında,
Yakalanırsam eğer yaz yağmuruna,
Onu da yapacağımdan emin olabilirsin.
Niçin mi?
Ömründe bir defa da olsa,
Bir yaz yağmurunda,
Sığınmışsındır sanırım bir ağaç altına.
Ve izlemişsindir oradan yağan yağmuru.
Onun, gökten iple sarkar gibi inişini,
Bazen sağa, bazen sola yatarak yere düşüşünü,
Doğayı, her yanından okşamak istercesine.
İşitmişsindir mutlaka,
Toprakta, yapraklarda, ağaçlarda, bitkilerde
Çıkardığı sesi.
Âdeta mutluluk şarkısı söylercesine.
Görmüşsündür doğayla nasıl kucaklaştığını.
Nasıl sarmaş dolaş olup, nasıl seviştiğini.
Ve yayılan o mis gibi kokuyu,
Yağmurun ve doğanın ten kokusunu.
Ben de izledim bütün bunları,
Hem de defalarca.
Bunları gören, duyan, koklayan olmak yerine,
Yaşayan olmak istedim, doğa gibi.
Yani, doğanın yerine koymak istedim kendimi,
En doğal halimle, çırılçıplak,
Doğanın kendisi gibi.
O bütünleşmeyi yaşamak istedim,
Yağmurla ve doğayla.
Çünkü doğa ben’im, ben de doğa.
6.3.1998 – Cuma
Abdurrahman Özdemir
|