Karac'oğlan'a
Gurbet elde ılgıt ılgıt yel ile
Destesi derilir Karac’oğlan’ın.
Bazen dere, bazen ırmak, sel ile
Güftesi örülür Karac’oğlan’ın.
Çıkar sılasından gurbet ellere...
Dolaşır, dert çeker, düşer dillere.
Bir gül bahçesinde açan güllere
Yüreği vurulur Karac’oğlan’ın.
Yücelerden turnalara el eder
Yeşil başlı sunalara “gel” eder.
Aşkı onu yakıp yıkar, kül eder
Fermanı verilir Karac’oğlan’ın.
Bahar gelir, tabiata can gelir.
Çağlar pınar ovalara kan gelir.
Yüreklere; sevinç, neşe, şan gelir
Gülleri dirilir Karac’oğlan’ın.
Dağ başında şıvgaların kırılır
Sümbüllerle yardan haber sorulur
Yalan dünya hasretlerle sürülür,
Dertleri dürülür Karac’oğlan’ın.
Gurbet acısını içten duyarak
“Bir ayrılık, bir yoksulluk...” diyerek
“Bir ölüm” le gam gömleğin giyerek
Divanı kurulur Karac’oğlan’ın.
Kederi, sevinci, coşmalarıyla
Semai, varsağı, koşmalarıyla
Üç yüz yıl dillerde... mısralarıyla
Sanatı görülür Karac’oğlan’ın.
Rıfkı Kaymaz
|