Bilmem ki;
Yayladan yaylaya koşarak geçti,
Çocukluğum.
Sevda denen muhabbetti çok geç tanıdım.
Nerden tanıdım bilmem ki,
Akşam uçurtmalarımızı toplardık,
Gün batıncaya kendimiz,
Sevinçten uçardık,
Önce terazisi koptu, sonra kuyruğu,
Başıboş kaldığında uçurtmam,
En sonunda kamışını da kırdılar,
O iğrençlikleri,
Nerden tanıdım bilmem ki,
Çocukluğumun saflığında, masumluklarla dolu
Kardeşçe yaşamak istedim,
Önce kanadımı,
Sonra yüreğimi
Ve en sonunda kafamı kırdılar,
Beni terk etti çocukluğum,
Nerden tanıdım bilmem ki,
Bir sevdiğimiz vardı değer verdiğimiz,
Bizi kendinden çok sever sandığımız,
Bir sevdiğimiz vardı özlem üstüne özlem eskittiğimiz.
Hatıralarını yük diye taşıyamadığımız
Dün severken mutlu huzurlu,
Dünyalara sığdıramadığımız
Bir sevdiğimiz vardı bugün pişmanlık duyduğumuz.
Her gün kahrolup acıların içinde yoğrulduğumuz,
Bir sevdiğimiz vardı adını anmaktan utanç duyduğumuz.
Nerden tanıdım bilmem ki,
01/ 06/ 2005
Manavgat
Erkan Gümüşsoy
|