Hasret Kaldım Sana
Atın iyisine doru,
Yiğidin iyisine deli derlermiş,
Yüreğin delicesine seviyorsa bir deliyi,
Bırak ömrüne ömür,
Canına deli bir yiğit katsın...
Ahhh ah! Seni öldüresiye sevdim ben.
En çokta masum ve çocuksu halini.
Sevince, içi gülen gözlerini.
Yerince, bal akan dillerini.
Kızışımı bile hoş gören, kalbini sevdim ben.
Umut yelkeniyle,
Sevgi denizinde açılmış yol alırım...
Ukdelerime kavuşmama
Kim mani olacaksa yakarım...
Sabırla, bağrıma esecek
Vefalı rüzgarları bekleyip,
Geçmiş ihanetlerin hesabını,
Gecenin karanlığında sevgimle boğarım...
Yüreğine ihanet,
Sevdalısına eziyet edenlerin hikayesidir bu...
Dilek ağacı olmuş bir çınarın,
İçin için adeta çürümesi,
Ulu dağların zirvesinde bile
Güneşten kar tanesinin erimesi.
İşte, güzel başlayıp, hüzünle biten,
Ölümsüz bir aşkın efsanesidir bu...
Hazanla filizlendi.
Zemheriyle palazlandı.
Baharı bile göremeden tükendi.
Kimseye derdini anlatamadı,
Yıllara meydan okuyan o ulu çınar...
Baharda dalları filizlenen,
Köklerini toprağa bağlayan,
Tohumlarıyla asırlara meydan okuyan
Koca ulu çınar olmak varken,
Her baharda
Tek bir al gülle yetinen,
Sevdalı yüreğin sahibi oldum artık...
Dağların zirvesindeyim adeta,
Zemheride asırlarca kar altında kalmışçasına,
Kardelen çiçeğinin,
Güneşin sıcaklığına hasret kaldığı gibi,
Hasret kaldım sana...
07 Mayıs 2003 Ankara
Cafer Tayyar Özkan
|