Ayrılık Hüznü
Ayrılığın hüznü çökünce; çekilmez olur
Çoğu zaman aradığımız sessizlik
Hüzün yüklenirken gönlümüze
Yağmur bulutları doldurur gözümüz
Ardından, anımsatacak ne varsa
Tozlanmasını istemediğimiz anılar
İnadına gürültülü yaşamak hayatı
Toplamak hatıraları hep bize düşer
Sessizliği konserveleyip kavanozlara,
Kulağımızda çınlayan seslerin yanına dizmeli
Hüznü düşürmeli gözden, saçmalı inci tanelerini
Gel hadi topla, topla demeli; ne mümkünse
Anılar ıslanır, yüzdürülür göz yaşlarında
Bir saat tik-takı yoldaş olur yalnızlığa
Kapı önünden geçen bir ayak sesi dinlenir
Kulak kesilip kapıya, beklenir bir zil sesi
Bağırtmalı radyoyu, açmalı son sesine kadar
Gürültüyle barışık yaşamak; büyütmek özlemleri
Yürek çarpmalı,heyecan artmalı uzadıkça ayrılıklar
Yaşamak; huzurlu, sessiz ve sakin, çıldıracak kadar
Bir beklentiyle yaşamak da güzel
Bir yerlerde, uzaklarda olsa da
Aklından çıkarmayan, bir özleyeni
Bir düşüneni, var olmak da güzel
(İzmir 15.08.2006)
Metin Soydeveli
|