Benim *******im Hep Karanlıktı
Benim *******im hep karanlıktı
Hiç mavi olmadı
Gün aştı mı tepelerin ardından
Hep karanlıklar içinde kalırdım.
Tuval siyah gece, elimde fırça, palet
Çok uğraşlar verdim
Geceyi maviye boyayamadım
En aydınlık *******im
Üzüm sergilerinde yattığım *******di
Gökte yıldızlar yanıp sönerdi
Yakamozlar misali gözlerin
Asmalardan kestiğim üzümleri
Deniz gözlerine sererdim
Kokuları yakamozlara sinsin diye
Martılar nereden öğrenmişti toplamayı
Zeytin gözlü deniz kızlarını, seçmeyi
Zeytin görmemiş deniz kızları
Gözlerinin biçimini nereden almıştı.
Nereden bilebilirdi orman serinliğini
Hem de yüreklerinde hissetmeyi deniz kızları
Gözlerinin maviliğiyle ne muktedirsin
Geceye rengini veren deniz
Ve ne engin yüreklisin
Niye sana serdim sanıyorsun
Bunca sevgiyi; nasıl kucakladın
Yeniden doğmuş gibi hissetmek
Nasıl bir duygu biliyor musun
Kim derdi ki kalbimi ısıtacak, sarıverecek,
Güneşi bile yakıverecek gönül sıcaklığınla
Şiir yazdıracak; deniz ve gecenin karası
Yürekten istemek yetiyor aslında aşkı
Geliyor arkası, mutluluk... Mavilik
Zoru başarmak ta, işin cabası.
(23.09.2006 İzmir)
Metin Soydeveli
|