Fortuna
*Fortuna:Talih Tanrısı
Gün uzar,yüzyıl olur...
Yıkılır üstümüze...bir gün daha,
-Bir,yüzyıl-
Tutup orta yerinden başlarız, hayata...
Yada, en sonundan...
Yaşanmamış, çocuk şiirleridir:yazdığımız...
Yaşanmamış mutluluk resimleridir:çizdiğimiz...
Yada,yarım yamalak gülüşleriyle,
Tutku dolu,büyücek gözleriyle,
Soluk,yırtık fotoğraflardır...sakladıklarımız...
Günlerin,doludizgin koşusunda
Nedir,her an değişen; biz, kimiz?
Kırık bir iskemle,yalımlanmış bir masa,
Emayesi kelleşmiş:bir eski soba-boru...
Yaşamın içinden sökülüp; ama...yaşayan bir kaç nesne...
Hepsi...umuda karşı kazanılmış; zafer alayları,
Dahası zafer anıtları...
Okumayı bilmeyen gözler ve utanan ellerimiz...
Demir asa,yürürüz; gösterilen çizgide.
Salyangozca bir iz bırakarak; geride...
Ki,ömür diyorlar adına; biliyor musun?
Kaybolmuş bir erekle,tükenmiş bir yürekle...
Kızıl kan,Hiroşima,ölümcül ve nükleer...
Yaşatır faciayı...sakat doğan bebekler...
Bir kan yumağına dönüşür Dünya; umarsız;
Dişler gıcırdatılır; nefrete bileniriz.
Arsız pis gülüşler; çirkef,duman,kir...
Bak,bunlar:Frengili fahişelerdir...
Bunlar da:Yarınsız bir dünyanın,çocukları...
Herşey...evet,herşey; umut kırıcı; ey...Aziz Fortuna! ..
Çoktan küllenmiş...sevgi volkanlarımız...
|