Maskeler Roller Kostümler
İnsan, veremez tüm çıplaklığını; aynalara...
İçinden geçenleri sezemez ki,aynalar...
Düşüncelerini alamaz ki,
Tüm duygularını seremez ki, insanın...
Devede kulak gibi, küçücük kırıntılar...
Belki...
İzler,meraklı gözler... okur...bir kitap gibi,
Kelimelerin anlatamadığı, duygularını...
Aynaya bakarken de,vardır-belki-ama görünmez...
Yüzlerce...kişiye karşı...maskeleriz: kendimizi...
İnsan unutamaz; bencilliğini,
‘Önce can’ mantığı galip gelir:
Çıkarlar,hesaplar... peşinde hep.
Belki kendisi de farkında değildir,
Doğa bunu bir kanun gibi koymuş da, olabilir...
Allah bilir...
Farkında olsa, hem...nasıl davranır?
Ne değişir ki...
Çıkarılırsa da,maskeler...
Altta daima; bir maske kalır...
Kendimize bile,itiraf edemediğimiz...
Kendimizin bile göremediği...
Ve... inandığı,inandırdığı,
İnanmak istediği... kendimizin...
Ten ve doğal yapıdan imal edilmiş...
Aynı tür,aynı kimya:kendimiz...
Maskeler altında.... maskemiz,
Nasıl da ikiziz...
Her maskenin bir rolü var
Her maskenin bir oyunu
Her maskenin bir dramı
Seyredeni...her maskenin...
Bir kimliği...bir kostümü....
Sonu yok maskelerin...
Nasıl da değiliz: kendimiz...
|