Yoksun
öyle sesiz
kapıyı kapatmadan
yaralı bir çocuk yüreğinde
her sabah yolcu ediyorum seni
bir ırmak akıntısında İstanbul,a
vakitsiz düşlerin türküsünü
çalıyor radyolar sen her gidişinde
kucağımda hüzünlerin birikintisi
çağlarken yıllar boyu,
seni her yolcu edişlerimde
İstanbul an ve an ölüyor gözlerimde.
baharını üstünden yeni çıkarmış bir mevsim
bir daha giymemeye yemin edercesine
yaprağını döküyor ömrümden birer birer.
günün ardına gizlenmiş sinsi bir bıçak gibi
ey İstanbul!
ne güzel sırıtıyorsun sende yosmalar gibi.
üşüyorum
kapatsam gözlerimi riyakarlığına dalıp
biliyorum
bir daha uyanamıyacağım.
sen bir daha olmayacaksın diye
ödüm kopuyor,
ya da öylece bırakayım diyorum kendimi
sonunda gelecek o deliksiz uykuya,
ha öyle de yoksun
ha böyle de
öyle sessiz
kapıyı kapatmadan
yaralı bir çocuk kalbiyle...
Bahadır Karaağaçlı
|